ΦΛΕΓΕΤΑΙ Ο ΓΡΥΠΑΣΙδρωμένη στον δρόμοη πίεση σπρώχνει το στήθος τις γάμπεςνα τρέξω να προλάβωκάτι πιο βαθύ απ’ το λεωφορείοΤόσος κόσμος στο κέντρο και οι βεράντες άδειεςΤο τσιμέντο στημένο πάντα στη θέση τουτο συναγωνίζομαι στις πατούσεςσταθερή στην ίδια πορεία ανταλλάσσωτις εσοχές μου με σκυτάλεςΜικρές συναντήσεις μεγάλες συμπλοκέςστο τασάκι στις πόρτεςκροταλίζουν συμπεράσματαδυσπιστώ ελπίζωαμφίρροπη διαθλώ την ακτίνα μουκαρφώνεται στο σύντομο ψιλοβρόχιδιακεκομμένη κουρτίνα με μουσκεύει κομματάκια λάμψηΒουίζει η κίνηση δεν την ακούωσυνηθίζει το σώμα τις συνθήκεςη μύτη το καυσαέριοτο μυαλό τις σκέψειςτα πόδια το τρέξιμοτα χέρια το βάροςκάτι άλλο είναι που δεν συνηθίζειμέσα κι έξω απ’ το σχήμα μουπου διαλύει τη λύπηΜε τι μοιάζει το αόρατο;Πώς βλέπει;Κρύβω ευχές στις σχισμές ανάμεσα στις πέτρεςακόμη νιώθω τη ζωήσαν να μην έχω γεννηθεί