O Σουίφτ εδώ στήνει έντεκα μικρά αριστουργήματα, με κυρίαρχα χαρακτηριστικά -όσο και στην εν γένει πεζογραφία του- τις απρόσμενες ανατροπές, τις υπόγειες καταιγιστικές εξελίξεις, την διακωμώδηση των κοινών τόπων, την απομάκρυνση από οποιοδήποτε λογοτεχνικό στερεότυπο και, βεβαίως, τη μοναδική ικανότητά του να ψυχογραφεί τους ανθρώπους, να περιγράφει τους τόπους, να συλλαμβάνει το πέρασμα του χρόνου. O Σουίφτ σε αυτά τα διηγήματα μάς περιφέρει με μαεστρία στα απέραντα τοπία των λέξεων.