Στήν ελληνική πολιτική ορολογία, όταν λέμε Κέντρον, εννοούμε κυρίως τους απογόνους του Βενιζελισμού. Ο χώρος ήταν ευρύς καί περιελάμβανε τους ακραιφνείς Βενιζελογενείς, αλλά καί στοιχεία προοδευτικότερα, σοσιαλιστικά, καθώς καί πιο συντηρητικά, πού αποτέλεσαν τη λεγόμενη Κεντροδεξιά. Μεταπολεμικά, ό κεντρώος χώρος καλύφθηκε από πολλά κόμματα καί, στα χρόνια πού διέρρευσαν, όλες οί προσπάθειες συνέτειναν στην ένωση όλων αυτών των δυνάμεων. Ο στόχος δεν ήταν εύκολος. Απεδείχθη ότι ή πολιτική αυτή παράταξη, λόγω ακριβώς του ευρέος φάσματος πού την διέκρινε, έδινε την εντύπωση ότι επρόκειτο για συνονθύλευμα. Κι όταν μετά από πολύχρονους αγώνες επετεύχθη αυτή ή πολυπόθητη ενοποίηση, δεν μπόρεσε να διατηρηθεί, παρά ελάχιστο διάστημα. Καί οί συνέπειες, όπως θα δούμε, υπήρξαν ολέθριες, όχι μόνο για το Κέντρο, αλλά καί για τη χώρα. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)