Δεν θα το πούμε ποτέ επαρκώς ότι η πρόβλεψη αποτελεί τη δυστυχία της σύγχρονης ιατρικής και ίσως ακόμη περισσότερο στο πεδίο της πρώιμης ψυχοπαθολογίας.Ενώ η πρόληψη, ακόμη κι όταν στοχεύει μωρά σε υψηλό κίνδυνο, υπόσχεται και φέρει την ελπίδα, η πρόβλεψη αλλοτριώνει από την ίδια της τη φύση και είναι τόσο τεχνικά όσο και ηθικά καταδικαστέα, εφόσον οι απαντήσεις που διαμορφώνουν ένα περιβάλλον σχέσεων ενός ευάλωτου παιδιού, αποτελούν μέρος των πιθανών κινδύνων διατήρησης και εγκύστωσης μιας παθολογίας.