(. . .) Πέρασαν είκοσι ένα χρόνια από τότε που μας αποχαιρέτησε ο Γιώργος Ιωάννου και η «εν σιγή ακτινοβολία» του συνεχίζεται αμείωτη. Κάθε του βιβλίο παραμένει μια «γιορτή των λέξεων». Τα κείμενά του εξακολουθούν να διαβάζονται «με πάθος» και οι αναγνώστες του (και όχι μόνο «μηχανικοί, γιατροί, αρχιτέκτονες, δημοσιογράφοι» κ.λπ.) «συνομιλούν» με το έργο του και αντλούν έτσι «κουράγιο για τη ζωή», τώρα που η «νέα εποχή» έχει αρχίσει να δείχνει για τα καλά τα δόντια της.« Όταν ο ουρανός μελανιάζει και έρχεται καταιγίδα» είναι πλέον πολλοί αυτοί που καταφεύγουν στις σελίδες των βιβλίων του όπως αυτός έτρεχε και χωνόταν στα λαϊκά σινεμά - καταφύγια. (. . .) Ο Γιώργος Ιωάννου, εξαιρετικά ευαίσθητος περιπατητής και δεινός παρατηρητής, ιχνηλατεί, αφουγκράζεται και αφηγείται, συμπληρώνοντας ψηφίδα - ψηφίδα το μωσαϊκό της λαϊκής προσφυγικής Θεσσαλονίκης και των ιστορικών τόπων της. (. . .) (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)