ΠεριγραφήΈνας παππούς που… ξεφεύγει από τα κλασικά πλαίσια, συγκινημένος από τη γέννηση του εγγονού του, κάθεται και καταγράφει τις σκέψεις του για τη ζωή συνομιλώντας νοερά μαζί του. Παιγνιώδης, αυτοσαρκαστικός και εχθρός κάθε σοβαροφάνειας, ο συγγραφέας μιλά στον εγγονό του σχεδόν για τα πάντα… Για το σχολείο και τον επαγγελματικό στίβο, για την καλλιτεχνία και τη μουσική, για τις φιλίες, την οικογένεια και τον έρωτα… Και ο μικρός, στη δική του γλώσσα εννοείται, απαντά και –ω του θαύματος!– οι δυο τους δείχνουν να συνεννοούνται υπέροχα… Αφού μας το επιτρέπουν, ας πλησιάσουμε –με προσοχή βέβαια για να μην τους διακόψουμε– κι ας κρυφακούσουμε την τρυφερή αυτή συνομιλία… Γιώργος Λιάπης το όνομά μου (Gliapiz, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, για να αποφύγω την καζούρα των φίλων μου…) Γεννήθηκα στην Αθήνα, μετά τον εμφύλιο, στα Εξάρχεια. Σχολείο στο Πειραματικό, απέναντι από το Dolce, οι θεσπέσιες τρούφες του ήρθαν και κάθισαν επάνω σε αυτές του Ασημακόπουλου και δημιούργησαν το στέρεο πνευματικό μου υπόβαθρο. Σπούδασα Χημεία στην Ελλάδα και στη Γαλλία και μετά «φρου φρου και αρώματα», επιχείρηση αρωμάτων Guerlain. Και μετά σε μια περίεργη στροφή της ζωής, τα αρώματα «εξατμίστηκαν» και βρέθηκα στα ξενοδοχεία και στην τουριστική βιομηχανία. Οι καλλιτεχνικές μου ανησυχίες άσβεστες, από μικρός ήθελα να κουνάω τα ξυλάκια, διευθύνοντας φανταστικές ορχήστρες. Μετά πήρα κάτι μαθήματα ζωγραφικής και στον λαιμό του με πήρε ο καθηγητής μου, Γ. Βαρλάς, καλή του ώρα. «Δεν θα μάθεις εσύ παιδί μου ζωγραφική, ξεκίνησες μεγάλος και βαριέσαι εύκολα, Συνέχισε πάντως να ασχολείσαι με τις τέχνες, κάτι θέλεις να μας πεις!» Αυτό το δοκίμιο δεν το λες βιβλίο, είναι βαριά κουβέντα, προήλθε από τις σκέψεις, τις ιδέες και τα συναισθήματα αγάπης που σε κατακλύζουν μόλις αντικρίσεις το παιδί του παιδιού σου… Είναι τόσα πολλά που θέλεις να του πεις, που δεν αρθρώνεις κουβέντα… Περιεχόμενα0 Που λες, φιλαράκο μου... 1 1 axtarma... 11 2 Καλώς τον...! 17 3 Φτου σου, αγόρι μου! 21 4 Το μέτρο 29 5 Ζήλια μου... 3