Θα ήταν κοινοτοπία να πούμε ότι εδώο Φαζαρντί ξεπερνάει τον εαυτό τουστον τομέα της φρίκης...αφού τον ξεπερνάει πάντα.Ας σημειώσουμε απλώς ότι σε αυτό το τρίτο μυθιστόρημά του μεήρωατον αστυνόμο Παντοβάνι (που γράφτηκε το 1982), ο λεπτός συνδυασμός ρομαντικής αλληλεγγύηςκαι ανατριχιαστικής ωμότητας που χαρακτηρίζει την τεχνική του,όπως την αναδεικνύει η γνωστήστεγνή, κοφτή καιακριβής γραφή του, κάνει και πάλι θαύματα.Κροάτες φασίστες Ούστασιδολοφονούν ανθρώπους με φρικτό τρόπο στη Γαλλία. Γιατί; Ποιος είναι ο Πογκλάβνικ; Ποιοςείναι ο τρελός, αιμοσταγής Μακεδόνας που συνυπάρχει με τους Κροάτες; Ποια η σχέση όλων αυτών με τη ναζιστική κατοχή και την αντίσταση στη Γιουγκοσλαβία; ΟΦαζαρντί σ' αυτό το μυθιστόρημα δίνει τα ρέστα του προσπαθώντας με μαεστρία να ξεδιαλύνει μιακαλοανακατεμένη βαλκανική σαλάτα...