Πρόκειται για το τελευταίο έργο του Σοφοκλή, ένα είδος πνευματικής και ποιητικής διαθήκης, που ο ποιητής την καταθέτει λίγο πριν από το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, ανάμεσα στο 406 και στο 405 π.Χ. Πεθαίνει, χωρίς να προλάβει να διδάξει ο ίδιος το δράμα· η σκηνική διδασκαλία του πραγματοποιείται από τον ομώνυμο εγγονό του το 401 και συμπίπτει με την δραματική εξάντληση του 5ου αιώνα, που έφερε την Αθηναϊκή Πολιτεία στο χείλος πολεμικής και πολιτικής καταστροφής. Τώρα η πόλη παίρνει επιτέλους ανάσα, ύστερα από το εξευτελιστικό τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου και τη μεσολάβηση της διαβόητης τυραννίδας των Τριάκοντα. Στο βαθμό λοιπόν που ο Οιδίπους επί Κολωνώ αποτελεί, εκτός των άλλων, κυριολεκτικό και συμβολικό έπαινο της αττικής πόλης και πολιτείας, εύκολα εικάζεται πως η σκηνική διδασκαλία του το 401 θα προκάλεσε ευάρεστη ανακούφιση, αναστυλώνοντας το δοκιμασμένο ηθικό των Αθηναίων πολιτών. [...] (από το επίμετρο του Δ.Ν. Μαρωνίτη)