Δεν υπάρχει καλύτερος τόπος να μιλήσεις για το σκοτάδι από εκείνον του φωτός. Ίσως γι' αυτό μόνο τώρα, εδώ στην Αμοργό, οι σκοτεινές λέξεις του Τρακλ προβάλλουν μέσα από ένα άλλο φως. Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν καλύτερα στην οριακή τους αντίθεση, μέσα από την οποία αποκαλύπτεται διαυγέστερα η ενότητά τους. Το τοπίο της Αμοργού και το τοπίο του Τρακλ· η ιεροτελεστία του φωτεινού και η ιεροτελεστία του σκοτεινού.Η ποίηση του Τρακλ με κατέκτησε, η αίσθησή της παραμένει πάντα μέσα μου ανεξίτηλη και η συνομιλία μαζί της συνεχίζεται. Ο φόβος της ύπαρξης και η έλλειψη φόβου για τον θάνατο, ένα αγέλαστο παιχνίδισμα εικόνων. Ο έρωτας για την αδερφή κυρίαρχος στην ποίησή του, τυραννικός, μετουσιώνεται σε διακριτικές κραυγές απόγνωσης. Ο παθιασμένος ρυθμός του πένθους του, η αρμονία των συλλαβών που οδηγεί σε μια παραίσθηση γαλήνης. [...] (Από την έκδοση)