Γιατί άλλο ένα βιβλίο για το Μπούχενβαλντ; Τώρα έχω περισσότερα πράγματα να πω από πριν αρχίσω, γιατί η γραφή ζωντανεύει τη μνήμη, εξομολογείται ο ογδοντάχρονος πια Χόρχε Σεμπρούν σε μια συνέντευξή του στην El Pais στις 19 Μαΐου 2001. Στο βιβλίο αυτό εστιάζει στην αφήγηση ενός κεντρικού γεγονότος: ο χρήσιμος νεκρός είναι αυτός που προβλέπεται ότι θα δανείσει στον Ζεράρ το όνομά του για να ζήσει εκείνος με αυτό, ενώ το πτώμα του ίδιου -που θα βρει φυσικό θάνατο από εξάντληση- θα οδηγηθεί στο κρεματόριο με τον αριθμό του Ζεράρ... Η προβληματική της σχέσης του «εγώ» με τον «άλλον» εδώ κορυφώνεται: τα όρια του εγώ είναι ρευστά, καθώς θα μπορούσε τόσο εύκολα να είναι ο άλλος... Το βιβλίο έχει το βάθος του στοχασμού και συνάμα την ανάλαφρη χάρη της γραφής του Σεμπρούν. Ο κόσμος φαντάζει από τη μια γεμάτος θαύματα και από την άλλη γεμάτος μυστήριο. Δεν πρέπει να αφήνουμε το θάνατο να καθορίζει ούτε τις πράξεις μας ούτε την ηθική μας.