Είναι εκπληκτικό πώς με τον Αντώνιο και την Κλεοπάτρα ο Σαίξπηρ δραματοποιεί την ιστορική πορεία την καταγραμμένη από τον Πλούταρχο, ακολουθώντας την. Πώς μας δίνει την ύψιστη αισθητική χαρά να ζούμε στο παρόν τη ζωή, τη δράση και τη συμπεριφορά αυτών των δύο υπέροχων εραστών. Στην ύστατη ώρα τους οι ήρωές μας ντύνονται με αθανασία και ευπρέπεια. Ο τραγικός λόγος, μάλιστα της Κλεοπάτρας, πλησιάζει τις καλύτερες στιγμές του Άμλετ:Πρόστυχο να 'σαι Καίσαρας μην όντας ο ίδιοςη Τύχη είναι κοπέλι της, θεληματάρης της,κι είναι μεγάλο εγώ να κάνω αυτή την πράξη κοιμάσαι και ποτέ σου πια δε γεύεσαι κοπριά,που τρέφει το ζητιάνο και τον Καίσαρα.