Έλα να πάμε στα δεσμά μας:οι δυο μας μόνοι σαν πουλάκια στο κλουβί,θα κελαηδούμε. Όταν μου λες να σε βλογώ,θα γονατίζω να σου λέω συχώρεσέ με.Έτσι θα ζούμε και θα λέμε προσευχές,και τραγουδάκια και παλιά παραμυθάκια[…]και τους καημένους ανθρωπάκηδες θ’ ακούμενα κουβεντιάζουμε κι εμείς μαζί τους?ποιος χάνει, ποιος κερδίζει, ποιος είναι στα πράματα,ποιος είν’ απέξω? και μονάχα εμείς θα νιώθουμετο μυστήριο των όντων, σάμπως να ’μαστεκατάσκοποι του θεού· και μέσ’ από τους τοίχουςτης φυλακής μας θα θωρούμε την παλίρροιααπό τις κλίκες των μεγάλων και τα κόμματαμε το φεγγάρι να ’ρχονται, να φεύγουν.