Το παραμύθι προφορικής παράδοσης είναι μια βαρκούλα με πανί. Κυλάει στη θάλασσα του συλλογικού ασυνείδητου, τη θάλασσα των ονείρων. Τη σπρώχνουν ανάσες ελευθερίας. Το τιμόνι το κρατάει αυτός που ακούει. Η ποθητή στεριά είναι η ουσία των πραγμάτων, το κουκούτσι της ύπαρξης, το νόημα της κάθε στιγμής, η εμπιστοσύνη στη ζωή, η λαχτάρα να θέλεις να ζήσεις άλλη μια μέρα.Τα λαϊκά παραμύθια είναι σοφά, γι αυτό απευθύνονται σε σοφούς, δηλαδή στα παιδιά. Τα παιδιά είναι οι φυσικοί -όχι οι μόνοι- αποδέκτες των παραμυθιών. Αποδέκτες είναι όλοι όσοι δέχονται να μεγαλώσουν παραμένοντας αθώοι και μη υποτελείς, όλοι όσοι αντέχουν να κάνουν βήματα αυτογνωσίας, όλοι όσοι τολμούν να παλέψουν με το δράκο που φυλάει το πέρασμα για την ουσιαστική ενηλικίωση.