Όπως και εις αλλάς εποχάς, ούτω και κατά την Βυζαντινήν περίοδον, εγίνετο χρήσις ασμάτων εις διαφόρους περιστάσεις του βίου των ατόμων. Το δυσυπνούν παιδίον η μήτηρ ή η τροφός και τότε δι' άσματος υπαδομένου απεκοίμιζεν, ασμάτια σχολικά ή αγυρτικά έψαλλον οι Βυζαντινόπαιδες, παρά τας φλογεράς διαμαρτυρίας των πατέρων της εκκλησίας, συχνά εψάλλοντο θεατρικά ή ερωτικά άσματα κατά τα συμπόσια, τας πανηγύρεις και τους χορούς, οι διασκεδάζοντες συχνότατα έψαλλον διάφορα άσματα επ' ευκαιρία γεγονότων, τα οποία εκίνουν το ενδιαφέρον του λαού, συχνά ανά τας οδούς ηκούοντο της στιγμής σκωπτικά άσματα, ουδείς γάμος ενοείτο άνευ επιθαλαμίων ή άλλων ασμάτων, οι εργάται είτε κατά μονάς ή και ομαδικώς προς ανακούφισιν του κόπου των έψαλλον διάφορα άσματα και τέλος θρηνητικά άσματα, τα μυρολόγια, συνόδευον εν τε τω οίκω και ανά τας οδούς πάσαν κηδείαν.Εξετάσωμεν νυν τα άσματα ταύτα των Βυζαντινών. [...] (Από την έκδοση)