Το δέος της τελευταίας σελίδαςη κατάνυξη με το τελευταίο φωςη αμηχανία μετά τον εσπερινόόταν πρέπει πάλι να πάμε σπίτικαι να αντικρύσουμε τα γνωστά.Τόσες σελίδες τόσων ημερών συντροφιάκαι τώρα σώνουν· σχεδόν προδοσίαμα εσύ ήσουν που τις γέμισεςκαι τώρα πληρωμένες φεύγουνσυνήθισες στο λευκό τετράγωνον’ απλώσεις φαρδιά πλατιά το εγώ σουλες και είναι κρεβάτι για δύοτώρα το σπίτι ξανανοικιάζεταικι αλλού θα κυλιέται ο νούς σουκαι οι αισθήσεις σου και τα αισθήματα.Άς μην ήσουν τόσο βιαστικόςμε τις άκαιρες εξομολογήσεις σουτις άκυρες διαπιστώσεις σου τις άωρεςεκχύσεις του γηρασμένου μυαλούτα ορνιθοσκαλίσματα δεν σβήνονταιοι μουντζουρωμένες σελίδες φεύγουνσε εγκαταλείπουν δεν σε θέλουν άλλο πιαξέρουν τη μοίρα τους στο συρτάριδίχως φως δίχως αέρα δίχως μάτιαναγνώστου να τις διαβάσει ποτέ.Αυτό κατάφερες· τώρα δες να βρειςάλλο χαρτί για να συνεχίσειςτο θεάρεστο έργο σουόπως εσύ και μόνο εσύ πιστεύεις.