Η «Τετάρτη Εννεάς» του Πλωτίνου (204-270 μ.Χ.) συγκεντρώνει τις πραγματείες εκείνες όπου ο μεγάλος Νεοπλατωνικός φιλόσοφος ασχολείται με ζητήματα που αφορούν την Τρίτη και κατώτερη από τις οντολογικές του «υποστάσεις», την ψυχή. Τέτοια ζητήματα είναι η φύση και η οντολογική θέση της ψυχής, ο προσδιορισμός των όρων ταυτοποίησης και εξατομίκευσής της, η σχέση της με τα άλλα επίπεδα της πραγματικότητας, ο ρόλος της στη συγκρότηση, τη διευθέτηση και τη λειτουργία του αισθητού κόσμου, η ανάλυση των ποικίλων βιολογικών και γνωσιακών λειτουργιών που συντελούνται χάρη σε αυτήν, αλλά και η αθανασία της, καθώς επίσης η ικανότητά της να αναδράμει στη νοητική πηγή από την οποία ξεπήδησε. (ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)