Πώς γράφει κανείς το ποίημα ενός άλλου; Πώς γίνονται οι δύο παροδικά ένα; Ένα είναι το σίγουρο: Με αυτό το παράδοξο γαϊτανάκι χορέψαμε λίγο μαζί. Ό,τι έμεινε είναι αυτό το κείμενο.Και μια σειρά από θραύσματα: σχέσεων, σωμάτων, αναγκών. Κάτι εμφανιζόταν και ξαναχανόταν, μια δίψα διαρκής κυριαρχούσε. Και ένα πλαίσιο, αδιαπραγμάτευτο.Αυτές οι δύο έννοιες ορίζουν για μένα τη θεραπεία: μια ανάγκη κι ένα πλαίσιο. Τις ίδιες θα χρησιμοποιούσα και για το ποίημα.Μόνο που μερικές φορές, όλο μαζί, μοιάζει λιγότερο με χορό και περισσότερο με αγώνα πυγμαχίας.Γ. Ζ.