Ο πολυπολιτισμικός κόσμος της Ανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής, όπως διαμορφώθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο και μετά και πλήρως εξελίχθηκε κατά την περίοδο της Ύστερης Αρχαιότητας, καθιστά την διεπιστημονική έρευνα αναγκαία για να κατανοήσουμε τις δομές, υλικές και πνευματικές, των κοινωνιών και των πολιτισμών που αναδύονται στην περιοχή. Ειδικότερα το νέο ισλαμικό κράτος που δημιουργείται στην Εγγύς Ανατολή στις αρχές του έβδομου αιώνα και ραγδαίως εξελίσσεται σ' αυτοκρατορία με εμβέλεια από την Βακτρία μέχρι τον Ατλαντικό έθεσε τις βάσεις για έναν καινούργιο πολιτισμό που συνδυάζει διάφορα πολιτισμικά ρεύματα, και πρωτίστως ελληνικά και περσικά, με αποτέλεσμα την δημιουργία και την αποκρυστάλλωση νέων θεσμών και νέων τρόπων σκέψης και δράσης. Από τα μέσα του όγδοου αιώνα η έδρα της πολιτικής εξουσίας, η νεοϊδρυθείσα πόλη της Βαγδάτης υπό την αιγίδα της δυναστείας των Αββασιδών, γνωρίζει την ανάληψη του προϊσλαμικού κινήματος μεταφράσεων της ελληνικής επιστημονικής γραμματείας στα Περσικά και Συριακά, αυτήν τη φορά όμως στα Αραβικά, με ιδιαίτερο ζήλο και περιεκτικότητα λόγω της ισχυρής ζήτησης από την διαμορφούμενη επιστημονική δραστηριότητα. Οι αραβικές μεταφράσεις ελληνικών έργων έδωσαν ώθηση στην ανάπτυξη των αποκαλούμενων αρχαίων επιστημών σε συνδυασμό με τις επιστήμες της ισλαμικής παράδοσης. Αναβιώνει η φιλοσοφία, που είχε εκλείψει στα Ελληνικά για δύο περίπου αιώνες, ανάμεσα στους αραβόφωνους διανοητικούς κύκλους που δρούσαν αυτήν την περίοδο στην Βαγδάτη και στους οποίους ανήκει ο φιλόσοφος al-Farabi. (Απόσπασμα από τον πρόλογο της έκδοσης)